Datça'yı özlerken...

Hera'cım bir haftalığına hep beraber İstanbul'a gitmek zorundayız dediğimde işte böyle bir şeydi benim güzel kızımın suratı.. Doğrusunu söylemek gerekirse Datça'yı yaşadıktan, Datça'lı olduktan, Datça'yı hayat tarzımız haline getirdikten sonra, çok kısa bir süreliğine de olsa İstanbul'a gelmek hepimize çok zor geliyor..

Hera tasmasız geçirdiği 4 yılın ardından, sabah akşam 2 kere yürüyüşe çıkarılmaya pek itiraz etmeyip mecburan katlansa da, galiba en çok neredeyde her komşuda zorla misafir olduğu mangal partilerini özlüyor sanırım.. 

Bizimde ondan çok bir farkımız yok aslında.. Uzun yıllar plazalarda çalışıp, AVM lerde gezindikten sonra, denizimizden, havamızdan, özgürlüğümüzden, velhasıl evimizden ayrı kaldığımız her gün bizim içinde adeta kayıp.. Neredeyse son bir yıl önce geldiğim İstanbul'u yine çok değişmiş buldum... Her yere yeni yeni ve de çirkin çirkin kocaman binalar dolmuş.. Sadece 4 yıl önce yaşadığım bu şehirde kimi mahalleleri, sokakları tanıyamamak ne kadar ilginç ve üzücü aslında değil mi??

Yazacak çok şey var aslında ama belki başka zamana.... Şimdilik ne diyeyim Allah herkesi kurtarsın ve yüreğinin istediği yere yollasın.. Apartmanlar arasında, gökyüzünü, yıldızları göremediğim bir İstanbul akşamından hepinize iyi geceler diliyorum..

Yesterday we came to İstanbul for a week.. Hera is quite unhappy and depressed after her leash free days at Datça.. But I think what she is missing most are the barbecue parties, she is attending as the guest of honor at the neighbours..

It is the same with us.. After living many years in this city, we are terribly missing our care free and comfortable life style at the beach.. İstanbul could be a very nice city to visit but very difficult to live.. Thank God we will be back in out heaven in a week time..